Równo tydzień po uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej w Kościele, zwanej potocznie Bożym Ciałem, kończy się oktawa uroczystości. Mimo, iż formalnie oktawa nie jest podtrzymywana od 1955 roku, to w Polsce przez cały tydzień odbywają się krótkie procesje wokół kościoła z Najświętszym Sakramentem, a dzieci sypią kwiaty.
Tradycja, jeszcze mająca początki w wierzeniach ludowych, nakazuje, iż w zakończenie oktawy w kościele święci się wianki uplecione z ziół.
Wianki plecie się są zazwyczaj z kopytnika, rumianku, róż, mięty, rozchodnika, macierzanki, poziomki, koniczyny i jaśminu. Do teraz przypisuje się wiankom leczniczą moc i działanie ochronne. Dawniej wierzono, że zapobiegają urokom i odpędzają czarownice. Zarówno poświęcone ziele z wianków jak i brzozowe gałązki wzięte z ołtarzy podczas procesji mają chronić przed burzą i pożarami, a także przed gradobiciem i szkodnikami na polach. Ukruszone ziele z wianków stosowano do sporządzania leczniczych herbat oraz do okadzania roślin i zwierząt. Wianek powinno przechowywać się przez cały rok, nie wolno go wyrzucić, gdyż jest poświęcony a po roku można go spalić.
Wianki stanowią symbol ludzkiej pracy, są odzwierciedleniem darów od Boga dla ludzi.
Wito je zawsze w liczbie nieparzystej, najczęściej pięć, siedem lub dziewięć.Wianki przewiązane tasiemką, wieszano obok drzwi wejściowych, w sieni lub w izbie nad świętym obrazem.
